Η απομάκρυνση του Μανώλη Σφακιανάκη από τη Διεύθυνση Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, μια υπηρεσία που ο ίδιος δημιούργησε και έχει στο ενεργητικό της πολλές επιτυχίες και το κυριότερο έχει σώσει πολλές ζωές, δημιούργησε πολλές απορίες.
Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί μια κυβέρνηση (η οποιαδήποτε κυβέρνηση) πρέπει να απομακρύνει από τη θέση του ένα πρόσωπο που όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου μόνο καλά λόγια είχαν να πουν για το έργο του. Και όταν λέμε όλα ανάμεσά τους βάζουμε και τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.
Συνήθως όταν μια υπηρεσία πάει καλά, τότε η λογική λέει ότι η υπηρεσία ενισχύεται και δεν «αποκεφαλίζεται» ο επικεφαλής της.
Η απάντηση στο ερώτημα «τι κρύβεται πίσω από την απομάκρυνση Σφακιανάκη», βρίσκεται στις προχθεσινές δηλώσεις της κυβερνητικής εκπροσώπου Όλγας Γεροβασίλη.
Στη διάρκεια της ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών η κυρία Γεροβασίλη επιβεβαίωσε την πρόθεση της κυβέρνησης «να μπει τάξη και στο διαδικτυακό τοπίο και στις ραδιοφωνικές συχνότητες όπως και στις περιφερειακές τηλεοπτικές άδειες», διαδικασία «που θα ακολουθήσει μετά το πέρας του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες εθνικής εμβέλειας, τις τέσσερις δηλαδή». Αλλά διευκρίνισε ότι «μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει οργανωμένο και αποτυπωμένο σχέδιο».
Ωστόσο τα γεγονότα είναι διαφορετικά. Σχέδιο υπάρχει. Και βρίσκεται σε εξέλιξη. Και μέρος του σχεδίου είναι και η απομάκρυνση του κ. Σφακιανάκη από την Διεύθυνση Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Γιατί έλεγχος του διαδικτύου δεν είναι μόνο οι όποιες άδειες που θα δοθούν, αν χωρούν άδειες στο internet, αλλά το μεγάλο «αυτί» και το μεγάλο «μάτι» που θα ελέγχει τα πάντα. Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να αφήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οποιονδήποτε Σφακιανάκη να κρατάει ψηλά τη σημαία της ελευθερίας του κυβερνοχώρου. Στη συγκεκριμένη θέση πρέπει να πάει άνθρωπος του Συριζοσυστήματος που όχι μόνο θα ελέγχει τα πάντα, αλλά θα βάλει τις βάσεις που χρειάζονται για να υπάρχει πρόσβαση του ΣΥΡΙΖΑ στην εν λόγω υπηρεσία και μετά από την απομάκρυνσή του από την εξουσία.
Αυτή είναι η τακτική, άλλωστε, που ακολουθούν τα καθεστωτικά κόμματα. Και για να μη πείτε ότι αυτά είναι μεγάλες κουβέντες, μπορεί να αναλογιστεί κανείς τι έπραξε στις αντίστοιχες περιπτώσεις παλαιότερα το ΠΑΣΟΚ. Διείσδυσε παντού στο κράτος, σε όλες τις υπηρεσίες, και όταν έχασε την εξουσία το δικό του «κράτος» δούλευε για λογαριασμό του. Εμπόδιζε την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη, και Καραμανλή μετά, να κυβερνήσει και ετοίμαζε την επάνοδό του στην εξουσία. Κάτι που τελικώς επέτυχε.
Θα πει κανείς «δεν είναι ίδιες οι εποχές». Σαφέστατα. Αλλά ποιος είπε ότι η νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ είναι εντός εποχής; Ποιο δημοκρατικό ευρωπαϊκό κόμμα θα χρησιμοποιούσε τέτοιες μεθόδους για να ελέγξει το κράτος, όταν σήμερα- και ειδικά υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες- για να επιτύχει μια κυβέρνηση, πρέπει να φιλελευθεροποιήσει το κράτος και να στηριχθεί στον ιδιωτικό τομέα.
Δυστυχώς, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που όχι μόνο στην ιδεολογία αλλά και στην πρακτική του μένει εγκλωβισμένος σε εποχές που αποτελούν πλέον οριστικό παρελθόν για την Ευρώπη.
