- Αρθρο του προέδρου της Δράσης
Ο χρόνος που περνά από την στιγμή που κάποιος καταθέτει μια αγωγή στο δικαστήριο μέχρι την ώρα που (αφού κερδίσει τη δίκη), πληρώνεται για ένα συμβόλαιο που έχει παραβιαστεί, είναι στην Ελλάδα το 2016 -με στοιχεία της παγκόσμιας τράπεζας, 1580 ημέρες.
Κατέχουμε την 132η θέση στον κόσμο και αποτύχαμε φέτος να ξεπεράσουμε “κράτη δικαίου” σπουδαία! όπως η Λιβύη (131η), η Δημοκρατία της Υεμένης (129η) και η Μποτσουάνα (130η). Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι ολόκληρη η οικονομική μηχανή της χώρας -μόνο εξ αυτού του λόγου- αντί για να χρησιμοποιεί λιπαντικό χρησιμοποιεί σπασμένα γυαλιά!
Σημαίνει ότι το οικονομικό ρίσκο των συναλλαγών πολλαπλασιάζεται αφού κάθε απατεώνας μπορεί να συναλλάσσεται ατιμώρητι για πολλά χρόνια.
Σημαίνει επίσης ότι ένας μεγάλος αριθμός επενδύσεων που θα μπορούσαν να γίνουν στην Ελλάδα δεν πραγματοποιούνται γιατί η αβεβαιότητα δεν επιτρέπει καν να καταρτιστούν επιχειρηματικά σχέδια.
Τις πταίει; Δεν θα ασχοληθώ με διαμερισμό ευθυνών (δικαστές, δικηγόροι, πολιτικοί κ.λπ.). Το σημαντικό είναι ότι το αυτονόητο αυτό πρόβλημα ουδείς ποτέ ασχολήθηκε σοβαρά να το επιλύσει. Μήπως φταίνε γιαυτό τα μνημόνια, οι κακοί ξένοι και τα τρία κακά της μοίρας μας; Πράγματι προ των μνημονίων η Ελλάδα ήταν στην καταπληκτική! 85η θέση στον κόσμο. Καμιά 40ρια μόλις θέσεις χειρότερα απ’ ό,τι έπρεπε. Ήταν ένα από τα προβλήματα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Μας το έβαλαν και ως όρο στο μνημόνιο.
Κι αντί να το λύσουμε -που δεν χρειαζόταν χρήματα, χρειαζόταν ριζοσπαστικές αποφάσεις για να επιβληθεί π.χ. η ηλεκτρονική υπογραφή για την ταχύτερη διακίνηση των εγγράφων, η ηλεκτρονική συγγραφή των αποφάσεων από τους συντάκτες τους, η κατάργηση των αναβολών χωρίς εξαιρετικά ισχυρούς λόγους κ.λπ.- διπλασιάσαμε περίπου τον ήδη απαράδεκτο χρόνο.
Μια σοβαρή κυβέρνηση (που δεν μπορεί να είναι ποτέ η σημερινή), θα κριθεί από την ικανότητά της να λύσει αυτά ακριβώς τα προβλήματα που δεν χρειάζονται χρήματα. Αυτά που θέλουν ικανότητα και αποτελεσματικότητα.
