Γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης
Όταν ένας πρωθυπουργός επισκέπτεται μια χώρα με την οποία έχει σημαντικές διαφορές σε μείζονα εθνικά ζητήματα, αν μη τι άλλο πρέπει να πηγαίνει καλά προετοιμασμένος στη συνάντηση της Σμύρνης. Πρέπει να είναι καλά διαβασμένος για να μπορεί να αποφεύγει τις κακοτοπιές. Και ο κ. Τσίπρας χθες, δεν ήταν καλά διαβασμένος.
Και δεν μιλάμε για την γκάφα σχετικά με το χρόνο που διατυπώθηκε το casus belli από την Τουρκία, μιας και ακόμα και στη Wikipedia να είχε προστρέξει ο κ. Τσίπρας θα γνώριζε ότι «Το θέμα πήρε διαστάσεις στις 8 Ιουνίου 1995, όταν η Τουρκική Εθνοσυνέλευση εξουσιοδότησε την Τουρκική Κυβέρνηση να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών, για την αξίωση της Ελλάδας να υιοθετήσει τον νόμο του Διεθνούς Δικαίου». Όχι στη δεκαετία του 1960, όπως είπε ο κ. Τσίπρας.
Η ουσία, δυστυχώς βρίσκεται στα όσα είπε ο κ. Νταβούτογλου, και στα οποία δεν υπήρξε καμία αντίδραση από την πλευρά του κ. Τσίπρα, σχετικά με το θέμα στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν οι δύο πρωθυπουργοί.
Ερωτηθείς για το Casus Belli ο Τούρκος Πρωθυπουργός είπε ότι «η απόφαση ελήφθη ως απάντηση σε ελληνικές ενέργειες» και κάλεσε τις δύο κυβερνήσεις να αποσύρουν αυτές τις αποφάσεις.
O κ. Τσίπρας όσον αφορά το Casus Belli περιορίσθηκε να πει ότι πρόκειται για «κατάλοιπο μιας άλλης εποχής»!!!
Η χλιαρή και άστοχη αντίδραση του κ. Τσίπρα δείχνει έλλειψη γνώσης, η οποία όμως κινδυνεύει να δημιουργήσει, αν όχι τετελεσμένα, τουλάχιστον εντυπώσεις που και πάλι θα λειτουργήσουν δυσμενώς για τα ελληνικά συμφέροντα.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα έπρεπε να γνωρίζει και να έχει καταστήσει σαφές στον συνομιλητή του στην κατ’ ιδίαν συνομιλία τους, ότι «η ελληνική ενέργεια» δεν ήταν παρά επικύρωση μιας σημαντικής απόφασης που αφορούσε το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας το οποίο μέχρι σήμερα έχουν υπογράψει 150 χώρες παγκοσμίως. Δηλαδή μιλάμε για επικύρωση μιας Διεθνούς Συνθήκης που ξεπερνά τις κρατικές αποφάσεις και αποτελεί μέρος των κανόνων λειτουργίας ενός παγκόσμιου συστήματος. Η «τουρκική ενέργεια» ήταν μια απόφαση ενός κοινοβουλίου και μιας κυβέρνησης, που έρχεται σε αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο.
Με ποιο δικαίωμα ο κ. Τσίπρας δέχεται την εξίσωσή τους και τον συμψηφισμό τους;
Είναι της ίδιας βαρύτητας αποφάσεις;
Δεν καταλαβαίνει ότι με συνομιλητή την Τουρκία η μη αντίδραση δίνει την εντύπωση της αποδοχής;
Ή δεν μπορεί να κατανοήσει την τακτική της Άγκυρας που διατυπώθηκε και στη συνάντηση των δύο ΥΠΕΞ όπου ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών εντέχνως επιχείρησε να θέσει ζήτημα γκρίζων ζωνών στα ελληνικά νησιά;
Η λογική του «τι δικά μας, τι δικά σας, σημασία έχει η διάσωση ανθρώπων», ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Και είναι κρίμα το «τσουβάλιασμα» ασχέτων μεταξύ τους υποθέσεων να το ενισχύει η άγνοια ή η έλλειψη επαρκούς γνώσης ή η αδυναμία του Έλληνα Πρωθυπουργού να αντιδράσει.
