Μπορεί στο Μέγαρο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου να μην έχουν κοπάσει ακόμα οι πανηγυρισμοί για την… επιτυχία της κυβέρνησης Τσίπρα να περάσει στην πράξη στο… νεοφιλελεύθερο σκληρό στρατόπεδο της Ευρώπης υιοθετώντας μέτρα που καμία κυβέρνηση στο παρελθόν δεν είχε διανοηθεί, αλλά στην Ευρώπη εκφράζουν σοβαρές επιφυλάξεις για την επιτυχία του προγράμματος και τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters ο ESM παρουσίασε στο Eurogroup της προηγούμενης Δευτέρας έγγραφο σύμφωνα με το οποίο εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις για την βιωσιμότητα του χρέους ενώ αν επαληθευτούν οι προβλέψεις του η λιτότητα στην Ελλάδα θα είναι μόνιμη και για την επόμενη γενεά.
Στο έγγραφο ο ESM αναφέρει ότι σύμφωνα με το βασικό σενάριο, η οικονομική ανάπτυξη στην Ελλάδα θα είναι 3.1% το 2018, 2.8% το 2019, 2.5% το 2020, 1,5% το 2025 και 1,3% την περίοδο 2030-2060.
Με πρώτη ματιά, φαντάζει ως καλό σενάριο, στην πραγματικότητα είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» αφού:
Αν επιβεβαιωθεί στην πράξη, αυτό θα σημάνει μικρότερη ελάφρυνση χρέους. Υπενθυμίζεται ότι το ΔΝΤ έχει διατυπώσει ζωηρές επιφυλάξεις για το εάν η Αθήνα θα μπορέσει να επιτύχει – και να διατηρήσει σε βάθος χρόνου – τόσο υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα.
Αν τα πλεονάσματα είναι μικρότερα, τότε θα ενεργοποιηθεί ο αυτόματος «κόφτης» που θα νομοθετήσει η κυβέρνηση που με τη σειρά τους θα «πετσοκόψουν» κι άλλο μισθούς και συντάξεις.
Το Eurogroup θα επεξεργαστεί όπως δεσμεύτηκε, σειρά μέτρων για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους τις επόμενες εβδομάδες και θα παρουσιάσει τα αποτελέσματά του στο Eurogroup στις 24 Μαΐου.
Αν επαληθευθεί το βασικό σενάριο του ESM, η ευρωζώνη θα μπορούσε να επιτύχει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους με τρεις τρόπους:
1. επιμήκυνση της μέσης περιόδου λήξης των δανείων κατά πέντε έτη στα 37,5 χρόνια
2. θέσπιση ανώτατου ορίου αποπληρωμής των δανείων αυτών στο 1% του ΑΕΠ μέχρι το 2050
3. θέσπιση πλαφόν στο ύψος του επιτοκίου που θα πληρώνει η Ελλάδα για τα δάνεια του EFSF ίσο με 2% έως το 2050.
Το υπερβάλλον επιτόκιο θα καταβάλλεται σε ίσες δόσεις μετά το 2050.
Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι σαφές ότι ο κ. Τσίπρας δέσμευσε την Ελλάδα σε μια μόνιμη λιτότητα έναντι μιας ασαφούς δέσμευσης για το χρέος, η οποία, σε τελική ανάλυση, θα μπορούσε να ήταν, ακόμα και υπό τις παρούσες συνθήκες, πολύ καλύτερη, και πάντως σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί πανηγυρισμούς.
