Κάτι τέτοιες μέρες σκέφτομαι που μας οδηγεί ο θρησκευτικός φανατισμός… η πίστη στον ανώτερο θεό… που είναι μόνο ο δικός μας… μία πίστη που δεν χωράει την ανοχή, για τους ανθρώπους δίπλα μας… τους άπιστους… και έχει τις ρίζες της στο φόβο, στη δυστυχία, στην έλλειψη…
Και μετά σκέφτομαι κάπως έτσι δεν είμαστε στην καθημερινότητά μας… οι δικές μας αξίες… οι δικές μας αλήθειες… οι δικές μας ανάγκες… και κάπως έτσι, όταν τα έχουμε χάσει όλα… φωνάζουμε ”Αλάχ ακμπάρ” και ενεργούμε ακραία… κάποιες φορές ισοπεδώνοντας τα πάντα…
Ας αφιερώσουμε 5 λεπτά… να μπούμε στη θέση του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντί μας… πριν την απορρίψουμε…
…Η Κασσάνδρα
