«Bail in» ήταν ο όρος, τη σημασία του οποίου οι Κύπριοι έμαθαν, αναγκαστικά, πολύ γρήγορα. Οι καταθέσεις στην Τράπεζα Κύπρου άνω των 100.000 ευρώ υπέστησαν κούρεμα 47,5%. Η δεύτερη τράπεζα της νήσου, η Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου, διασπάστηκε.
Η απόφαση ήταν πρωτοφανής για τα δεδομένα των προγραμμάτων στήριξης. Ωστόσο, όπως σημείωνε εκείνο τον καυτό Μάρτιο του 2013 ο Economist, σε καμία από τις 147 τραπεζικές κρίσεις μετά το 1970 που έχει καταγράψει το ΔΝΤ, δεν έχουν επιβληθεί ζημιές σε όλους τους καταθέτες, ανεξαρτήτως του ύψους των καταθέσεών τους και των τραπεζών στις οποίες τις διατηρούσαν.
Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι, διότι σχεδόν τέσσερις στους δέκα Έλληνες (38,8%), στην εξαμηνιαία έρευνα με τις τάσεις της MRB, υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να πραγματοποιηθούν πλειστηριασμοί ακινήτων, αλλά να γίνει γενναίο κούρεμα του συνόλου των καταθέσεων, το 32,1% δεν ξέρει/δεν απαντά, το 25,5% αποδέχεται τους πλειστηριασμούς και το 3,6% βλέπει το μέτρο μόνο ως έσχατη λύση.
Θέλω πολύ να μην είναι «άφθονον το αίσθημα και πενιχρά τα μέσα», θέλω πολύ να εφαρμόζονται αυστηρά οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια, θέλω πολύ να μη «διατίθεται απόγνωσις εις αρίστην κατάστασιν, και ευρύχωρον αδιέξοδον» και να ξαναδούν θέματα όπως η δυνατότητα να παίρνει ο δανειολήπτης το σπίτι του στην τιμή που θα το εξαγόραζε το fund. Θέλω να ακούσω τις φωνές που συστήνουν ψυχραιμία, αλλά δεν μ’ αφήνουν οι στόχοι που έχουν τεθεί και οδηγούν σε πάνω από 40.000 πλειστηριασμούς.
Θέλω, θέλω, θέλω, αλλά δεν βγάζω άκρη ή μάλλον έχασα και τις μέσες και τις άκρες, όταν η πρώτη επιλογή σε σύνολο 2.000 ερωτηθέντων είναι το γενναίο κούρεμα του συνόλου των καταθέσεων. Του συνόλου. Αυτό λένε, αυτό πιστεύουν, τα παιχνίδια με την πίστη ίσως τους γοητεύουν.
Θα περίμενε κανείς, όμως, αυτή η αντι-συστημικότητα να είναι θέμα ταυτότητας. Αμ δε, μόλις δύο στους δέκα (19,5%) θεωρούν ότι την έχει περισσότερο ανάγκη η χώρα. Α, ναι και στο δίπολο ρεαλισμός ή ελπίδα ο πρώτος παίρνει με 62,9% την παρτίδα. Τόσο ρεαλιστές, του παραλόγου εραστές.
