Το ακούς και νιώθεις τις τρίχες στα χέρια σου να σηκώνονται. Μαρμαρώνει το βλέμμα και το μυαλό μπαίνει σε αδράνεια. Νομίζεις ότι το άσμα αυτό περιγράφει την ιστορία μιας ολόκληρης ζωής, κάθε κεφάλαιο αυτής είναι και μια μαχαιριά στην καρδιά κάποιου που κατάφερε να συνεχίσει να στέκεται όρθιος και να περπατάει στο δρόμο προς τη δόξα. Είναι το ‘You’ll Never Walk Alone’, ο άτυπος ύμνος της Λίβερπουλ. Πώς, όμως, το τραγούδι αυτό κατέληξε να γίνει συνώνυμο της ομάδας του Μέρσεϊσαϊντ; Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Σε μια Ευρώπη που ακόμα έριχνε αλάτι στις πληγές της, σε μια Αγγλία που η ηγετική παρουσία του Γουίνστον Τσόρτσιλ πάλευε να διώξει τον εφιάλτη του Αδόλφου Χίτλερ, το δίδυμο των συνθετών Ρίτσαρντ Ρότζερς και Όσκαρ Χάμερστιν παρουσίαζαν το μιούζικαλ ‘Καρουζέλ’, μια παράσταση-ύμνο προς όλους εκείνους που πάλεψαν για την ελευθερία κόντρα στον ζυγό των ναζιστών. Το μιούζικαλ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 15 Απριλίου 1945, ακριβώς μια εβδομάδα πριν από το επίσημο τέλος των εχθροπραξιών. Ένα από τα τραγούδια της παράστασης, ήταν το επικό ‘You’ll Never Walk Alone‘.
To κομμάτι έγινε αμέσως δημοφιλές. Ο Φρανκ Σινάτρα και ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν οι πρώτοι που πρόσεξαν την έντονη δυναμική και τον εμψυχωτικό χαρακτήρα του και το διασκεύασαν. Το 1963, ακόμα μια διασκευή από τη merseybeat μπάντα των Gerry and the Peacemakers ακούστηκε για πρώτη φορά από τα μεγάφωνα του ‘Άνφιλντ’. Εκείνη την εποχή, το γήπεδο αυτό ήταν ένα από τα ελάχιστα παγκοσμίως που διέθεταν πλήρες σύστημα μεγαφώνων και το κομμάτι των Gerry and the Peacemakers καθιερώθηκε ως η ιδανική μουσική ‘προθέρμανση’ κοινού και θεατών.
Στο πέρασμα των ετών, ο απόλυτος, παρηγορητικός και ενωτικός χαρακτήρας του κομματιού συντρόφευε κοινό και ποδοσφαιριστές σε κάθε δύσκολη στιγμή του συλλόγου. Στην τραγωδία του Χίλσμπορο το 1989, που κόστισε τη ζωή σε 96 άτομα ύστερα από ποδοπάτημα στις κερκίδες του γηπέδου της Σέφιλντ Γουένσντεϊ, το ‘You ll Never Walk Alone’ ήταν και πάλι εκεί. Την επομένη της τραγωδίας, περίπου 13.000 άτομα συγκεντρώθηκαν στη Ρωμαιοκαθολική Καθεδρική εκκλησία του Λίβερπουλ: 5.000 μέσα στον ναό και 8.000 στους γύρω δρόμους. Τους στίχους του τραγουδιού έψελνε ένα αγόρι της χορωδίας και όλο το Λίβερπουλ με μια φωνή ακολουθούσε: “You’ll Never Walk Alone”. Ύστερα από 16 χρόνια, στον τελικό Champions League 2004-2005, όταν η Λίβερπουλ έχανε 0-3 από τη Μίλαν, συνέβη το ίδιο, με τα γνωστά αποτελέσματα. Πέρυσι, όταν έφτασε ένα βήμα από το να διαλυθεί από την παρέα του Λιονέλ Μέσι στα ημιτελικά της ίδιας διοργάνωσης, για να φτάσει τελικά στην κατάκτηση του τροπαίου, οπαδοί και παίκτες ορκίζονταν σε έναν σκοπό:
When you walk through a storm, hold your head up high And don’t be afraid of the dark
At the end of the storm, there’s a golden sky And the sweet, silver song of a lark
Walk on through the wind Walk on through the rain Though your dreams be tossed and blown
Walk on, walk on With hope in your heart
And you’ll never walk alone You’ll never walk alone
Walk on, walk on With hope in your heart
And you’ll never walk alone You’ll never walk alone
