Η αναγνώριση από τον κορυφαίο τη Εθνικής Αντίστασης και της Αριστεράς και η καταδίκη της πολιτικής μισαλλοδοξίας.
Η επίσκεψη του 95 χρονου Γλέζου που συγκλόνισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη -Χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού του [εικόνα]
Μια τιμητική και απρόσμενη επίσκεψη δέχθηκε η οικογένεια Μητσοτάκη στο σπίτι της στον Λυκαβηττό, το βράδυ της Τρίτης από τον 95χρονο Μανώλη Γλέζο. Με ένα γαρύφαλλο και ένα γράμμα σεβασμού και αναγνώρισης στην συνολική πολιτική δράση του αείμνηστου πρώην Πρωθυπουργού.
Είχαν περάσει σχεδόν 24 ώρες από τη στιγμή που ο πατριάρχης της οικογένειας είχε φύγει από τη ζωή, στα 99 του χρόνια, όταν χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού της οικογένειας του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Λυκαβηττό.
Η οικογένεια, όπως αναφέρει ο «Ελεύθερος Τύπος», κανόνιζε τις τελευταίες λεπτομέρειες για την κηδεία του Κωνστσαντίνου Μητσοτάκη, όταν χτύπησε το κουδούνι.
Στο κατώφλι ήταν ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος κράταγε και ένα κόκκινο γαρίφαλο. Ηθελε να τιμήσει τον μεγάλο του φίλο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ανήμερα μάλιστα της επετείου που ο ίδιος μαζί με τον Απόστολο Σάντα είχαν κατεβάσει το 1941 τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκινήθηκε και έσπευσε να συστήσει στη μικρή του κόρη, Δάφνη, τον κ. Γλέζο, λέγοντάς της: «Έχεις απέναντί σου έναν μεγάλο ήρωα, έναν αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης».
Ο Μανώλης Γλέζος είχε και κάτι ακόμα. Παρέδωσε ένα γράμμα στην οικογένεια Μητσοτάκη, το οποίο ξεκινούσε με ένα απόσπασμα από την Ομήρου Ιλιάδα Ι 63-65, όπου έλεγε ότι «Αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος έστιν εκείνος, ος πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος» (ακοινώνητος, άγριος και άπατρις είναι αυτός που τον εμφύλιο πόλεμο αγαπά).
Στο ειλικρινές γράμμα προς την οικογένεια του εκλιπόντος, ο Μανώλης Γλέζος έγραφε: «Πιστός στο αξίωμα αυτό ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξεν ο πρωτουργός να αποφευχθεί και να μην υπάρξει εμφύλιος πόλεμος στην Κρήτη, στη διάρκεια της κατοχής. Oποια αντίθεση και αν έχεις μαζί του, οφείλεις να του το αναγνωρίσεις. Γνωρίστηκα μαζί του το 1953 και υπήρξαν διαφορετικές οι απόψεις μας για το πολιτικό γίγνεσθαι. Η διαφορά, όμως, αυτή δεν υπήρξε να γίνουμε οχτροί. Η χούντα στις 21 Απριλίου 1967 μας ξαναντάμωσε στον ίδιο θάλαμο στο Γουδή και μετά στο Πικέρμι. Γνωστή η ιστορία που έχουμε από κοινού δημοσιοποιήσει».
Η αναπάντεχη αποκάλυψη του αντίπαλου Γ. Παπακωνσταντίνου για τονΚωνσταντίνο Μητσοτάκη
Με τον δικό του ειλικρινή τρόπο αποχαιρέτησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, κάνοντας παράλληλα και μια αναπάντεχη αποκάλυψη.
Με ανάρτησή του στο Facebook, ο «υπουργός των μνημονίων» όπως αυτοαποκαλείται, μιλά για την πρώτη του συνάντηση με τον εκλιπόντα το 2010, την συζήτηση που είχαν, τις συμβουλές που του έδωσε.
Ο Γ. Παπακωνσταντίνου, αποκαλύπτει επίσης ότι την περίοδο που βρίσκονταν στο Ειδικό Δικαστήριο, κατηγορούμενος για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, ο Κ. Μητσοτάκης ήταν ένας από τους λίγους που τον στήριξε. «Παρά το γεγονός ότι δεν μου χρωστούσε τίποτα, παρά το γεγονός ότι είμασταν από πολύ διαφορετικές πολιτικές γενιές και σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Μετέφερε αυτή τη στήριξη και την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό μου τόσο απευθείας σε εμένα, όσο και σε πολλούς άλλους. Αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ» γράφει ο πρώην υπουργός.
Δείτε την ανάρτησή του για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη
Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη…
Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη τον γνώρισα αργά.
Είχα βέβαια μεγαλώσει και ανδρωθεί πολιτικά με τις ιστορίες της αποστασίας και τον δικό του ρόλο το ’65, αλλά και με τις «νεοφιλελεύθερες» επιλογές του το διάστημα που ήταν πρωθυπουργός. Και θυμόμουν πάντα την εξιστόρηση του θείου μου Μιχάλη Παπακωνσταντίνου στο οικογενειακό τραπέζι. Ο τότε πρωθυπουργός Μητσοτάκης τον είχε καλέσει πίσω από τη Νέα Υόρκη όπου βρισκόταν ως Υπουργός Εξωτερικών για να διαπραγματευτεί μία σύνθετη ονομασία για τη γειτονική μας χώρα ώστε να κλείσει το ζήτημα που τόσο είχε ταλαιπωρήσει τη χώρα.
Έτσι το 2010, όταν με τοποθέτησαν δίπλα του σε ένα επίσημο τραπέζι, ένοιωσα δέος – ανάμικτα συναισθήματα επιφύλαξης αλλά και πραγματικής περιέργειας. Ήταν στο επίσημο δείπνο προς τιμήν του Κινέζου πρωθυπουργού στο Μουσείο της Ακρόπολης, τον Οκτώβριο εκείνης της σημαδιακής χρονιάς, λίγους μόλις μήνες μετά την υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο. Ήμουν ο νέος σε ηλικία «υπουργός Οικονομικών του μνημονίου», και εκείνος ήταν ένας θρύλος της ελληνικής πολιτικής σκηνής – και ήδη 93 ετών.
Πέρασα δύο αναπάντεχα συναρπαστικές ώρες. Παρακολουθούσε τα πάντα, ήξερε τα πάντα, με ρώτησε για τα πάντα όλα. Με μία μνήμη απίστευτη, μία διεισδυτικότητα και μία διαύγεια για την οποία είχα ακούσει αλλά η πραγματικότητα την ξεπερνούσε, με νουθέτησε, με ενθάρρυνε, μου άσκησε κριτική. Για εκείνον η πορεία που είχαμε πάρει ήταν αναπόφευκτη, οι κεντρικές αποφάσεις σωστές, η στάση της αντιπολίτευσης λάθος, αλλά ανησυχούσε για τη σταθερότητά μας, και κυρίως για την κατάληξη της όλης ιστορίας. Ήταν σαν να είχε ήδη δει το έργο και να ήξερε την πλοκή.
Τους μήνες που ακολούθησαν, δεχόμουν και εγώ, όπως πολλοί προκάτοχοί μου, τα αναπόφευκτα τηλεφωνήματα στο υπουργείο από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Για ένα θέμα στα Χανιά, για ένα θέμα ενός Χανιώτη ή άλλου. Πάντα απορούσα όταν έκλεινα το τηλέφωνο για το κουράγιο και την επιμονή του να ασχολείται σε αυτή την ηλικία. Και το γεγονός ότι συνήθως δεν υπήρχε κάποια ανταπόκριση στο αίτημα ουδόλως τον αποθάρρυνε ή τον κακοκάρδιζε.
Ο λόγος όμως για αυτό το σημείωμα είναι άλλος. Την πραγματικά δύσκολη για μένα περίοδο, αυτή της περιπέτειας του Ειδικού Δικαστηρίου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας από τους λίγους που με στήριξε. Παρά το γεγονός ότι δεν μου χρωστούσε τίποτα, παρά το γεγονός ότι είμασταν από πολύ διαφορετικές πολιτικές γενιές και σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Μετέφερε αυτή τη στήριξη και την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό μου τόσο απευθείας σε εμένα, όσο και σε πολλούς άλλους. Αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
