Όταν η έλλειψη ρευστότητας «χτυπάει» και τα εύπορα μέλη μιας κοινωνίας, τότε μάλλον έχει αρχίσει το τέλος της.
Ελπίζει ο Ξένος παρατηρητής να διαψευστεί και να είναι άστοχα και μεμονωμένα τα σχόλια που άκουσε την τελευταία εβδομάδα στο μετρό. Γιατί αν η κρίση και η έλλειψη ρευστότητας πέρασε «απ’ τ’ αλώνια στα σαλόνια», αυτό είναι τραγικότερο κι απ’ την ανεργία.
Ο πρώτος διάλογος έγινε από δύο μεσήλικες πολύ καλοβαλμένους μεγαλοδικηγόρους του κέντρου. Είναι θαμώνες, φαν της μετακίνησης με το τραίνο, γιατί τους συναντά κανείς την ίδια ώρα κάθε πρωί και μάλιστα στο ίδιο βαγόνι. Φοράνε πολυτελή κοστούμια, μεταξωτές γραβάτες, σκαρπίνια και ρολόγια υψηλής ωρολογοποιϊας.
«Πέτρο δεν θα το πιστέψεις. Βγήκαμε χθές με τα αδέλφια της Κικής στην ταβέρνα στο Κεφαλάρι και στο τέλος ο Κώστας έγινε έξαλλος με τον λογαριασμό. Μας είχαν χρεώσει δύο φορές τους καφέδες και τα γλυκά που μας είχαν πει πως ήταν κερασμένα. Αλλά αυτό ας υποθέσουμε πως έγινε κατά λάθος από τον ταμία της ταβέρνας. Το περίεργο ήταν η αντίδραση του Κώστα που έλεγξε το λογαριασμό. Μάλιστα φίλε μου, ο Κώστας που άλλοτε θα τα αγνούσε και θα πλήρωνε για να μη προσβάλλει το μαγαζί, ακόμα κι αν έπαιρνε είδηση το λάθος, έβαλε τις φωνές και ζήτησε εξηγήσεις από τον ιδιοκτήτη».
«Καλά, αυτό δεν είναι τίποτα. Την Τετάρτη το απόγευμα πήγαμε για καφέ με τον μπατζανάκη μου τον Γιάννη, ξέρεις ποιον, τον βιομήχανο, τον έχεις γνωρίσει, γιατί ήθελε να με συμβουλευτεί για κάποια ακίνητα και πήρε τον λογαριασμό που ήταν 11,5 ευρώ και πλήρωσε τα τέσσερα που ήταν το τσάι που είχε παραγγείλει και με άφησε να πληρώσω τα δικά μου».
«Λοιπόν τώρα θα γελάσεις. Την προηγούμενη Κυριακή είχα πάει με τον Εδουάρδο για καφέ, αυτόν με τις λουξούριους βίλλες στη Μύκονο και μετά από καμμιά ώρα ήρθε η γυναίκα του με τον δεκατετράχρονο γυιό τους και κάθισαν μαζί μας. Λοιπόν ζήτησε η γυναίκα του να παραγγείλει καφέ και της είπε να πιεί τον δικό του που δεν τον είχε πιεί όλο. Είχε λίγο ακόμα κρύο στο φλιτζάνι του και της τον σέρβιρε με ιεροτελεστία μπροστά της. Και όταν εκείνη του είπε πως θέλει δικό της καφέ, της είπε να πιεί πρώτα αυτόν, τον κρύο κι αν θέλει ακόμα να παραγγείλει μετά. Και στον γυιό του που ζήτησε παγωτό, του παρήγγειλε λεμονάδα γιατί τάχα θα πονούσαν τα λαιμά του, χώρια που όπως μας είπε, στοίχιζε τα διπλά».
Τέτοια μηνύματα τσιγκουνιάς, σκέφτηκε ο Ξένος Παρατηρητής, δεν είναι καλά σημάδια σε μια ναυαγισμένη οικονομία, γιατί αν σταματήσουν να καταναλώνουν και οι πλούσιοι, το κράτος δεν θα συνεχίσει να υπάρχει. Αν οι έχοντες αρνούνται να πληρώσουν τον καφέ τους και το κάνουν θέμα ή ψάχνουν αφορμή για τράκα και σκόντο, πως θα βάλουν το χέρι στην τσέπη για να προσλάβουν υπαλλήλους, ή για να κάνουν επενδύσεις. Γιατί αν περιμένει αυτός ο τόπος να δώσει κάποια λύση η αριστερή του κυβέρνηση, τότε απατάται οικτρά. Η κυβέρνηση δεν θα κάνει καμμία κίνηση όσο εκμεταλεύεται τα ψίχουλα των αποθεματικών ακόμα τα ταμεία των δήμων.
